Yes, I do agree the fact that the problem has been always choice

مقصر منم. خودم. و نه هیچ کس دیگه ای. به هر نیتی، به هر دل و دماغی که داشته ام، انتخاب هامو کرده م و امروووووز به اینجا رسیده م. به همین نقطه ریز غیرقابل اندازه گیری و البته غیرقابل حذف از تاریخ بشریت و تاریخ خلقت. بله، انتخاب. انتخاب های من. همش به انتخاب هام و به انتخاب برمیگرده. وقتی میتونستم مسیر همگانی تعریف شده ساده خطی رو انتخاب و طی کنم، تو بودی که از پشت حواس هشیار من چشمک زدی. نگو نزدی. گولم زدی. از پس طی هر بیابون وقتی به بزرگراه میرسیدم تو اونطرف خط دست تکون میدادی. یکبار نذاشتی منم آسوده و بیعار و بیخیال و بی رگ و بی درد راه همه رو پیش بگیرم و فرتی به مقام میوه نوبر برسم. گولم زدی. تو منو فریب دادی. تو منو تنها کردی تو منو از همه جدا کردی و مدااااام قایم موشک در میاری. عه! راس میگی، حق با توئه، این من بودم که انتخاب کردم چشمک تو رو بخرم یا بهت تجاهل کنم. تقصیر با منه. تاکید میکنم که مساله «انتخاب» است. همیشه بوده و همیشه خواهد بود.

سوناتای باخ وسط جمعیت تو جیب من روی تنهاییم تبخال انداخت. یادته؟

از من چی میخوای؟

من از تو چی میخوام؟

هههه ^_^

یاد متریکس میفتم:

You were right smith

You're always right

It was inevitable