من و ایمان و دوچرخه

من و ایمان و دوچرخه

عبوری از یک شیار خلوت و هوایی در سیطره افسانگان
من و ایمان و دوچرخه

من و ایمان و دوچرخه

عبوری از یک شیار خلوت و هوایی در سیطره افسانگان

the peril of music is greater than alcohol

after all I have come to this conclusion that music is highly dangerous

you may have found this so far but if you haven't you are in great danger of loosing your specific future to a common and boring future 

the relationship neither is simple nor complex just needs to be unbiased and then compare your feelings before and after listening to a music and then judge which of the feelings makes you more you in the sense of your ambitions and goals

listening to music for almost all of us is like getting on a balloon in an unknown weather condition!!! which means it gets everywhere it's meant to! not where YOU want to! it is radically different from flying on an airplane or riding a car since these vehicles get you where you want.


my advice? 

-be careful in your choice of music

technology is in its summit

so, we're entangled in sinus waves

anything inside us, around us and maybe we ourselves are moving on sinus waves

consider two moods happiness and unhappiness

let h=1 and uh=-1 when happiness occurs and vice versa let h=-1 and uh=1 when unhappiness occurs

see when you are happy, the unhappiness goes down to its nadir and vice versa... this is a sinus wave for two moods.

as we are in an era of post modernism in which technology is at the top we can say that other things opposed to technology are in their nadir such as poem, art, etc.

do you think technology lasts at the top forever?

the more important question is, when technology gets down off the high horse what type of art, poem and culture we should expect to see!

complexity and reality

never thought to say this but I think it's real and I'm bereft of hope

who ever thought?

by the way, am I conceding or confessing or admitting!

for, 

-if I'm confessing it means I'd been bereft of hope and I've been denying it

-if I'm admitting it means I've recently lost my hope and have had the courage to accept it

-if I'm conceding - it is different and - it means I still have hope since I'm unwillingly saying that!

how to slay world

world neither is gonna change in your favor 

nor you can change it to your favor

but you can tame it

how?=)

you must adapt

that's all.

when you adapt to it, it gives you a nice ride.

the real lottery

the only lottery everyone is likely to win is to stop waiting to win a lottery.

رابطه امید و تمنا

این پردازنده در سال 2002 تولید و روانه بازار شده ولی این یه دونه رو کسی نخریده

22 سال چشم انتظار خریدار

هر چی از سال ساختش گذشته، سنش بالاتر رفته و امیدش کمتر شده

هزاران برابر میزانی که امیدش کمتر شده تمناش بیشتر شده

چه حالی داره


سه خردبینی

شرق اندوه نهاد بشری

فصل ولگردی در کوچه زن

بوی تنهایی در کوچه فصل


به نظرم به حقیقت پیوستند و هر سه با هم در یک ارتباط علی معلولی قرار دارن بطوریکه وسطی عامل سومیه.

the only fit reason

why do you help me?

-because, I can.

تو؟

تا به تو پیوستم

از همه بگسستم

refuse to grow up

one of my latest findings is that I have a tendency not to let my puerile world go away.

this "tendency" I do not know is from a fear or love or belief.

also I cannot see it clearly whether I got caught up in it or I am drawn to it.


do you have such a feeling about your childhood and your childish world?


for example, when I'm walking on a sidewalk I like to skip and I do it but people, in the best case, see it weird.

that's not a vital thing but there is some vital ones

for example, I do not want to get married having kids and so on

I see it as a path that starts at the end of my childish path =( which is gonna bind me to live as an old man! and takes my freedom and my emotions.


من مهمترم یا چی؟

هیچ فکر کردید که خدا کیه؟

مگه نمیگیم که مثلا اصغر آقا قصاب آدم با انصافیه؟ این توصیف اصغرآقاست دیگه.

همینطور وقتی میگیم خدا مثلا کریمه یا با سایر صفات ازش یاد میکنیم خب این توصیف خداست.

چرا ما برای اینکه صفات خدا رو درک کنیم چیزی که باعث میشه خدا رو بهتر بشناسیم وقت نمیذاریم؟

آیا خدا از هر چیز دیگه‌ای برای ما اهمیتش بیشتر نیست؟ هوم؟

میگن آدم خودشو بشناسه خدا رو شناخته.

خب مگه دنیا رو برای خودمون نمیخوایم؟ مگه این نیست که کوچکترین عملمون و حتی نفس کشیدنمون هم برای خودمونه؟ خب این خودمون که رکن اعمال و اهداف ماست آیا ارزش شناختن نداره؟

عجیبه!

تو بگو مرز من کجاس

شرارت چه حدی داره؟

نیکی چی؟ نیکی چه حدی داره؟

ولخرجی چی؟

نگرانی؟

و هر چیز دیگه‌ای، چه حدی داره؟ کرانش کجاست؟

کجا شرارت و کجا نیکی و ولخرجی و نگرانی و... تموم میشن؟


میگن «صبر آدم هم حدی داره». راس میگن؟ آیا واقعا حد داره؟ کران داره؟ مرزی که اونجا صبر تمام میشه کجاس؟

تو دنیایی که نه کوچکترین مقدارش و نه اندازه خودش کران داره، چطور این چیزها کران دارن و حد دارن؟


من کجا تمام میشم؟ 

چیزهای من چی، اونها کجا تمام میشن؟

ایمان من کجا به غایت میرسه؟


وقتی چیزی کران داشته باشه، تمام شدنیه. 

یه جایی به ته بن‌بست میخوره دیگه.

پس اگه یکی از این چیزها تمام شدنی بود آنگاه «آدم باید اکوی یکی از اینها رو در طول تاریخ شنیده باشه».

شنیدن اکو یعنی در طول تاریخ کسی به غایت یکی از این چیزها رسیده باشه. 

مثلا بگن سیروس به ولخرجی پایان داد یا رسید به انتهاش یا به حد و کرانش رسید.

ولی تاریخ از چنین چیزی تهی هستش.

پس دستاورد بشر چی بوده؟! این همه آدم اومدن و رفتن، چی به یادگار گذاشتن؟ صنعت؟ پول؟ رفاه؟


I envy you

these days are going by and leaving me with a heavy heart

I barely remember to have had this feeling

and I know why

it is because of Sinwar

that's weird! he has been an unknown man to me

I just heard he has been killed and suddenly an unfamiliar sorrow fell into my heart

I never felt one hundredth of such a feeling when other people were killed

maybe because of the kind of death which happened in a fight

as a leader, as a boss to be killed in the combat field, it is very honorable and it is honorable