religious hammer and inflation rate

The lack of governance expertise among our country's leaders has left us, the people, grappling with problems that are both predictable and solvable.
One such issue is job satisfaction. It’s a delicate and easily exploitable matter, often pushing dissatisfied individuals toward unethical actions. For instance, an employee unhappy with their job might accept bribes, steal, or underperform in their work.
On the other hand, a business owner facing job dissatisfaction behaves differently. Feeling undercompensated, they might lower service quality or raise prices to make up for the perceived shortfall.

Among the many factors affecting our economy, job dissatisfaction plays a notable role in driving inflation. It’s evident that no one expresses satisfaction with their work—complaints about insufficient rewards for their efforts are widespread and relentless.

In such conditions, leaders ought to prioritize the ethical aspects of their people’s well-being to tackle job dissatisfaction effectively. However, they have failed in this regard. Instead, they are relying solely on one simplistic tool: religion.
As the saying goes, "When the only tool you have is a hammer, every problem looks like a nail." Despite this, we continue to let them double down on wielding the "religious hammer" to address every issue.

the peril of AI

applications of artificial intelligence (AI) are spreading all over our life overwhelmingly 

AI is helping us solving any type of problems 

intrinsically, it is like a benign servant or amenable assistant 

but its usages will be found radically detrimental on a colossal scale, someday in the near future

because, there is no guarantee that we use it benevolently

and because there is no limit and rule or regulatory to control it and its usages

I'm not saying this out of ignorance rather I have been into this for more than a decade

bad news is we can neither stop it nor regulate its usages

my advice

be careful about using social networks; they are watching you, analyzing you and changing you in the most insidious way!

and even worse than that is they are building your future not you.

درباره فلسفه تنهایی

کتاب «فلسفه تنهایی» تموم شد و به نظرم مطلبی که اینجا درباره تنهایی گفته بودم با چیزی که کتاب میگه همخونی داره.

تو این کتاب اسوندسن تنهایی رو از ابعاد متفاوتی بررسی میکنه مثل بقیه کتابهاش.

از دو قسمت کتاب بیشتر خوشم اومد یکی «تنهایی و اعتماد» و دومی «تنهایی و دوستی».

بعضا اسوندسن سعی داره که نتایج طیفی از مطالعات رو کمرنگ کنه و طیف مقابل رو پررنگ کنه. اینو بیشتر در بخش «تنهایی و فردگرایی» میشه دید.

این کتاب واسه من زیاد حرفای جدید نداشت و بیشتر میتونم بگم نظرات خودمو درباره تنهایی تقویت کرد. بویژه دو قسمت «تنهایی و انزوا» و «تنهایی و مسئولیت».

مسلما همه ما با تنهایی آشناییم و ازش درکی داریم. بعضیا درک عمیقتری دارن. گاهی آدم خودشو به تنهایی میبازه و این خیلی خطرناکه. همچنین تنهایی دلایل متعددی میتونه داشته باشه و هر کسی بنابه دلیلی تنهایی رو تجربه کرده و معدود افرادی به دلایل متعدد.

چیزی که مهمه اینه که ما چطور باید با تنهایی برخورد کنیم.

دست آخر باید بگم که کتاب به عقیده من فراز و فرود خوبی داشت و به یک نتیجه‌ای ختمش کرد که میتونم بگم بهترین رویکرد در مواجهه با تنهایی همینه.

کتابش رو مطالعه کنید مطمئنم مهارتهایی رو بدستتون میده که در شرایط مختلف زندگی به کارتون میاد.

rule of 0.3 percent

We’ve got around 10,000 kilometers of atmosphere.
The Earth’s radius? Over 6,000 kilometers. That’s a lot of rock and sky.

But here’s the twist—what about life?

Life only shows up in this tiny slice of space:
Roughly 3 kilometers below the surface, and up to 50 kilometers above it.

That means, out of a full 16,000 kilometers from Earth’s core to the edge of the atmosphere,
only 53 kilometers are home to anything alive.

Do the math—
That’s just 0.3 percent.
Yes, zero point three percent. Not three. Not thirty.

0.003!

All that mass and space… just to support this thin strip shelter where life can happen.

So what’s the takeaway?

To me, it says something deserving of thinking:
If even 0.3 percent of your life shines with real goodness—
and the rest simply holds it up, supports it—
you’ve done something big. You’ve done your part!

Sounds tiny, right?
In a 75-year life, that’s about three months.

But, here’s the kicker—
I doubt that more than 0.3 percent of people ever achieve even that.

موتور

اگه «من» از آدم گرفته بشه آیا آدم باز هم حرکتی خواهد کرد؟!

ما تابع نیازهای فیزیولوژیکیم

لابد شما هم چنین مطالبی خوندید یا از دیگران شنیدید که:

چرا همیشه به فکر این هستید که چی بخورید و چی بپوشید و چرا به چیزهای متعالی رسیدگی نمیکنید و این قبلیل نصایح...

بویژه در ادبیات قدیم از این قبیل صحبت‌ها زیاد پیدا میشه. 

خب منم با این مطالب آشنا شده بودم و مسلما چون همه پذیرفته بودن من هم پذیرفتم.

جدیدا به این فکر میکنم که کدوم یکی از این دو مهمتره: تعالی یا بقای نسل؟

من نمیدونم چند تا دنیا وجود داره، یکی یا بیشتر و آیا ما به دنیا یا دنیاهای دیگه منتقل میشیم یا خیر. 

ولی میبینم که فعلا در دنیایی زندگی میکنیم که اصطلاحا مادی هستش و جنبه فیزیکی چیزها اولویت داره.

در چنین دنیایی بسیار سخته که کسی به ماورا فکر کنه چه برسه به اینکه باور کنه ایمان داشته باشه و دل ببنده!

دل ببنده به اعمال نیک و افکار نیک و پرهیز کنه از بدی‌ها. بویژه وقتی بدی‌ها هم راحت‌تر قابل حصول هستن و هم جنبه فیزیکی‌شون بسیار قویه.

خالق نیروهای مختلفی به بشر داده. حالا تو این شرایطی که این دنیا داره، یکی از قوی‌ترین نیروهایی که به ما عطا شده میل جنسیه.

چیزی که تقریبا غیرقابل کنترله و غیرقابل سرکوبه و غیرقابل فراموش شدن.

چرا؟؟

درمقابل، نیرویی که ما رو به سمت فرهیختگی میکشونه تقریبا قدرتی نداره! بویژه وقتی به تاریخ بشر نگاه میکنی و شرایط قبل از دوران معاصر رو بررسی میکنی میبینی اصلا سواد خوندن نوشتن هم عموما نداشتن!

تا جایی که من خوندم گفته شده که قدمت بشر روی زمین به حدود 70 هزار سال میرسه. فکرشو بکن 70 هزار سال منهای 100 سال اخیر که تقریبا همه سواددار شدیم، چه تعداد آدم بدون داشتن سواد خوندن نوشتن زندگی کردن.

و نکته جالبش اینه که اگه امروز تقریبا 100 درصد آدمها سواد دارن ثمره بقای نسل هستش که خودش وام‌دار نیروی قدرتمند میل جنسیه!

اینه که من فکر میکنم اونقدر که بقای نسل اهمیت داره، تعالی و فرهیختگی نداره. ضمن اینکه بقای نسل ضامن تعالی هم هست کما اینکه نرخ نفوذ سواد تقریبا 100 درصد شده در عصر امروز. اما تعالی و فرهیختگی و به طور کلی معنویات نه تنها ضامن بقای نسل نیستن بلکه ضامن ارتقای معنوی بشر تا حد عالی نیستن. چون معنویاتی که ما امروزه میشناسیم و میتونیم کسب کنیم کامل نیستن!

به نظر من، خالق ما رو به «پیشرفت» مبتلا کرده. هر نسل یک قدم بر داره. حتی فروپاشی‌ها و جنگ‌ها هم گامهایی در این مسیر هستند.

لازمه پیشرفت هم وجود کسی هستش که انجامش بده! پس بقای نسل میشه ضرورت اصلی و رسالت اول بشر.

تو هم همینطوری

داشتم کتاب «فلسفه تنهایی» رو میخوندم

این کتاب رو لارس اسوندس نوشته

در اولین جمله از فصل دوم کتاب اینو نوشته: تنهایی هم جبنه شناختی دارد و هم وجهی عاطفی و احساسی.

که به نظرم اومد ترجمه ایراد داره. البته قبلش هم مواردی بود که حس میکردم ترجمه ایراد داره.

در همین صفحه قبل از شروع مطلب فصل دوم، یه نقل قول از کتاب دیگه‌ای آورده شده که اونم باهاش مشکل داشتم. همچنین اسم کتابی که ازش نقل شده که نوشته «چشم غربی» که ترجمه Under Western Eyes هستش و به نظرم باید ترجمه بشه به «در برابر دیدگان غرب» یا همچین چیزی با این مفهوم.

بگذریم، پی دی اف زبان انگلیسیش رو داشتم و چک کردم و خب دیگه صرف نظر کردم از ادامه خوندن کتاب ترجمه شده. حالا پرینتش میکنم و نسخه اصلیش رو میخونم.

خواستم بگم (البته هنوز کتاب رو نخوندم) نظرم اینه که تو تنها هستی وقتی که کتابی میخونی که دیگرانی که میشناسی نمیخونن، موزیکی گوش میدی که دیگرانی که میشناسی گوش نمیکنن، فیلمی میبینی که دیگرانی که میشناسی نمیبینن. اینها و خیلی چیزهای دیگه که میشه بین دو یا چند نفر مشترک باشه، به نظر من، به درک متقابل کمک میکنه و ارتقا میده. و من فکر میکنم هر چقدر درک متقابل ارتقا پیدا کنه تنهایی تضعیف میشه.

یه موقعی اینجا گفتم بین شاید دو هزار نفر آدم طرفای پل خواجو قدم میزدم و با گوشیم داشتم یکی از سوناتاهای باخ رو گوش میکردم که یهو خودمو خیلی جداشده از جامعه دوروبرم دیدم. آخه کی میاد پل خواجو باخ گوش کنه!؟ نه از این باب که مثلا من بیشتر میفهمم یا خفن‌ترم و این چیزا، بلکه از این باب که چطور میشه تنهایی رو حس کنی. جالب اینه که تنهایی یکی از وضعیت‌هاییه که احتمالا همه مردم دنیا بارها احساسش کردن و از این بابت با هم وجه مشترک دارن!

فلسفه حجاب

بدون شرح

روزه بگیریم که چی بشه؟

یا ایها الذین آمنو کتب علیکم الصیام کما کتب علی الذین من قبلکم ---> لعلکم تتقون

این آیه مثل بسیاری از آیات دیگه از عبارت منطقی اگر-آنگاه استفاده میکنه.

یه جمله منطقی با اگر-آنگاه به این شکل هستش:

اگر این کلید را فشار دهی آنگاه لامپ روشن میشود.

میتونیم جمله با منطق اگر-آنگاه رو به شکل زیر هم بنویسیم بدون اینکه از اگر-آنگاه استفاده کرده باشیم

کلید را فشار دهید تا لامپ روشن شود.

مثل این آیه که میگه:

روزه بگیرید تا پرهیزکار شوید.

اگه روزه داری میگیری به هر دلیلی و هر هدفی، بجز اینکه هدفت ارتقای قدرت پرهیزت باشه، از من به تو نصیحت به خودت گرسنگی نده.

خیلی ساده است، خدایی که ما پذیرفتیم آفریننده کل جهانه، دستور داده روزه بگیر تا پرهیزکار شوی. اینو خدا میگه: تا پرهیزکار شوی.

وقتی اینطور به روزه نگاه کنی اونوقت روزه معنی خودشو آشکار و حاصلش رو موثر میکنه.

و دیگه به این فکر نمیکنی که سحر اونقدر بخوری که بترکی و افطار اونقدر ولع بزنی که از همه چیز بریزی تو شکمت. چون داری از نخوردن نتیجه‌ای فراتر از نتایج مادی میگیری.

برای چی میری باشگاه دو ساعت وزنه میزنی و تردمیل میری و...؟ چطور اون رنج رو به جان میخری؟ غیر از اینه که رنج تمرین، میوش بدن سالمه؟

گرسنگی رو به جون بخر تشنگی رو و بقیه چیزهارو... در مقابل همه چیز بایست و بگو «نه». هیچ کسی توی دنیا نمیتونه منو مجبور کنه که این «نه» رو عوض کنم. چون قدرت اختیاردارم. میتونید به زور متوسل بشید ولی اختیارم رو نمیتونید تغییر بدید چون من انتخاب میکنم که بگم «نه».

مساله اینه که آیا اراده خواهم کرد؟

سرمدی سرمستی

ای بهار غیرمنتظره!

تو را زیر درخت تابستان

آنجا که سایه تو در خواب افتادن یک سیب طلوع کرد

مثل خاطره شبنم روی گونه یک برگ شبدر

در مارپیچ سفرم تا ظهر ردیابی کردم.

در موسم تو

برگهای من به تب آفتاب مبتلا بودند

و من صدای پای تو را در تلاوت هور نشنیدم

و فرصت تو در سبزینه شور بدوی محو شد.

حوالی ظهر است... چه باید بکنم

من که در موسم یک روزه تو به شکوفه‌ای آبستن نشدم

not from lebanon, but here and there

In the sweetness of friendship:

let, 

there be laughter, and sharing of pleasures. 

For,

in the dew of little things,

the heart finds its morning and is refreshed.

Gibran Khalil Gibran

are you up

what about tough times?

are they gonna end?

do you think there will be a point in your life at which tough times are finally behind you?

me?

I don't have a simple yes or no answer.

I say yes there will be such a point but only for those who stop trying.

and I say no there won't be such a point but only for those who are not gonna fall asleep.

خرج کن

فکر کن دکتر بهت گفته فقط یک ماه دیگه زنده می‌مونی،

در این صورت

با مردم چطور رفتار میکنی؟

رفتارت فرق میکنه، نه؟

سوال اینه: چه ضمانتی هست که بیشتر از یک ماه دیگه زنده می‌مونی؟