ژن موروثی؟ یا معمای تاریخی؟

بابام دو تا ازدواج ناموفق داشت

هر دو همسرش خوب بودن

بابامم بد نبود - متفاوت بود

بابام چیزی رو می خواست که اونها نداشتن و اونها چیزی رو میخواستن که بابام نداشت

نمیخوام بگم وصله ناجور

بلکه اتفاقا از جنبه هایی خیلی هم مشابه بودن

بویژه از این لحاظ که فکر میکردن ظاهرشون همون باطنشون هستش!

در حالی که اینو فقط طرف مقابلشون می فهمید که «نخیر، تو اونی که فکر میکنی هستی، نیستی».

اما جالب این بود که هیچ کدوم از دو طرف، این مشکل رو در خودشون نمیدیدن بلکه فقط این مشکل رو در طرف مقابل می دیدن! با اینکه خودشون هم این مشکل رو داشتن!

من تجربه کردم که نه با جنس موافق و نه با جنس مخالف با هیچ کدوم به توافقی عمیق نرسیدم

میترسم از اینکه منم چیزی نباشم که فکر میکنم هستم! چون دیگران وقتی با من دست دوستی میدن قطعا در ابتدا به ظاهرم دست دوستی میدن و فکر میکنن که همینی هستم که نشون میدم. اما در بلندمدت کسی رو می بینن که توقعش رو نداشتن.

آیا این خصلت به من ارث رسیده؟ چیزی که یک عمر هست ازش فرار میکنم!

من هرگز اونقدر صمیمیت با کسی درک نکردم که گمان کنم حرمت دلم رو نگه میداره

به اون حد از انس با کسی نرسیدم که از خطاهام براش بگم

بین من و دیگری خلوتی مهیا نشد که پرده ای کنار زده بشه یا غباری زدوده بشه

ته تهش اونقدر نزدیکی حس کردم که از خاطرات سربازیم بگم

در حالی که حداکثر صداقت ممکن رو کف دستم گرفتم

من خودمو مبرا از اشکال نمیدونم و ایرادم رو به گردن میراث نمیندازم

فقط عیبم رو پیداش نمیکنم نمیدونم کجامه

نمیخوام بگم ناراحت نیستم میخوام مهمتر از این رو بگم: که نگرانم!

حتی ظرفیت حافظم که چند مگابایته هم برای کسی سوال نشد چه برسه به دقت حافظم.